Nog niet zo lang geleden liep ik in de Delhaize Guy Smets tegen het lijf. Gelukkig was het tegen zijn lijf, want ik had net zo goed mijn 110 kg tegen zijn hiel kunnen plaatsen en hem van achteren kunnen tackelen. Dat zou niet prettig zijn geweest, want die pees daar, algemeen bekend als de Achillespees, is een zeer gevoelige plek.
Iedereen weet dat Guy bij zijn laatste optreden op het tennisveld die pees heeft gescheurd. Waarop ik de domste opmerking maak door te zeggen: “Wel Guy, je stapt al goed,” waarop Hilde, mijn echtgenote die me altijd vergezelt naar de Delhaize (want alleen kom ik gegarandeerd met de verkeerde dingen thuis), me terechtwijst: “Alain, Guy’s ongeluk is een jaar geleden gebeurd en jij durft te zeggen dat hij al goed stapt.”
Bij nader inzien en mijn geheugen wat opfrissend, herinner ik me het weer. Guy’s ongeval is al lang geleden, en Hilde weet zelfs te zeggen dat het vorig jaar in september was, meer bepaald de eerste donderdag van september.
Natuurlijk, de veteranendag, die al 20 keer georganiseerd is. Dat moet een belangrijke dag zijn. Hilde mist me die dag, of zou ze blij zijn omwille van die dag in alle rust?
In elk geval, dat voorval met Guy herinnert me eraan: nog een paar dagen en het is weer zover. We zijn klaar voor alweer een zoveelste ontmoeting en het kan maar liefst zo snel mogelijk beginnen.
De organisatoren zijn een beetje ongerust over de weersverwachting voor donderdag 5 september. Niets om ongerust over te zijn, want de seniorendag baadt elk jaar in volle zon en de spelers iets wijs maken over het weer… vergeet het maar. Met de smartphone in de hand kan tegenwoordig elke speler het weer voorspellen met een zekerheid van 90%. Zet daar maar eens het weerbericht van de VRT naast. Daar krijg je vooral het weer van de dag voorgeschoteld.
“Vandaag zijn we ontwaakt met een lichte mist over de Ardennen, maar die moest snel plaats ruimen voor een heldere hemel. Ook bedankt voor de foto van het nog maar pas geopende petanqueterrein op het prachtige sportcomplex te Hoeilaart. En in de vooravond vielen dan toch de eerste druppels aan de kust: een welgekomen verfrissing voor die rood gebrande lichamen.”
Ja, als je pas in de namiddag hoort dat onze huid gevaar loopt bij zo’n sterke straling, dan heeft het natuurlijk ook geen zin om dan nog te smeren en te wrijven, al kan zo’n massage een tip zijn om ‘s avonds de dieper gelegen spieren een beurt te geven.
Nee, over eventueel wat buien of regen hoeven wij ons geen zorgen te maken: terreinen om iedereen zijn hoeveelheid partijtjes aan te bieden zijn er bij de Jonge Wingerd voldoende. Een beetje regen of een bui, het deert ons niet, al weet ik nog steeds niet wat het verschil is tussen regen of buien, maar van allebei worden wij nat.
Donderdag 5 september starten we om 9 uur stipt. Zij die als eerste aankomen, kijken wat nieuwsgierig rond of er al wat volk is. En ja hoor, meer volk dan mensen. De parking die anders op dat uur leeg staat, begint stilaan vol te lopen en meer dan 20 wagens krijgen een genummerde plaats aangeduid door twee parkwachters gekleed in de nieuwe clubuitrusting.
Sorry mensen, maar nu heb ik me wel even laten gaan. Dat van die parkwachters was er een beetje over, maar die 20 wagens op de parking, die stonden er effectief.
Ik kan mijn ogen niet geloven. De laatste jaren werd het steeds moeilijker om 12, laat staan 16 deelnemers bijeen te krijgen, en nu zijn er zowaar 20 enthousiastelingen die er een fijne dag van willen maken. Want ja, sportief was het nog wel een succes, maar de organisatoren Chris en Bob hadden toch graag wat meer deelnemers gehad. Wel, die zijn er nu door een ingreep te doen op het inschrijvingsreglement.
Het prijzengeld, het zogenaamde “prize money,” is niet gestegen, en het inschrijvingsgeld is ook nog steeds hetzelfde. Waarom niet eens dames toelaten tot de wedstrijden? In sommige sporten stond men vroeger nogal weigerachtig tegenover personen van het vrouwelijk geslacht. Zo was het bij het wielrennen bijvoorbeeld verboden om dames in de volgwagen te hebben bij een tijdrit.
Door die kleine aanpassing in het reglement kwam er ineens een ploegje bij, want vier dames wilden het wel proberen. Alvast bedankt Patou, Titi, Anneke en Nadia.
Omdat Bob de organisator is, kan hij beslissen dat de leeftijdsgrens van 60 jaar nog steeds geldt om deel te nemen, maar dat deelnemers van een andere club mogen zijn. Vanzelfsprekend voegde hij een drietal spelers van het naburige Panorama toe, spelers waarvan we weten dat het vandaag voor het plezier is.
Bob en Chris hebben hun werk gehad om iets degelijks te organiseren. Na een paar uur cijferen en een uurtje roddelen kwam er een eenvoudige, maar onberispelijke planning naar voren: 20 spelers, dus 5 groepjes van 4. Omdat er vier speelsters waren, kreeg elke groep een dame als kapitein, aangevuld met zoveel mogelijk gelijkwaardige spelers op basis van hun wereldranglijst. Organisator Bob had zichzelf kapitein gemaakt en aangevuld met drie geduchte en zeer ervaren spelers, wat later een bijna onklopbaar team bleek te zijn.
Omdat ik in mijn verslagen nooit veel aandacht heb besteed aan resultaten, zal dat deze keer niet anders zijn. In een eerste evaluatie werd toch wel een opmerking gehoord, en dit in praktisch elk groepje: teveel is teveel. En dan heb ik het niet over de prijs van het Thaise eten, maar over de hoeveelheid spelletjes die moeten worden afgewerkt. Drie wedstrijden van elk 13 spellen is voor de meeste spelers teveel.
Een paar jaar terug daagden we elkaar nog uit om na het eten een enkelspel te spelen, of eens padel uit te proberen. Nu was iedereen blij toen Chris iedereen aan tafel uitnodigde om te genieten van het Thaise menu. Er waren toch wel enkele spelers die niet zo vertrouwd waren met Thais eten, maar al snel bleken de verschillende aperitiefhapjes en de verscheidenheid van schotels enorm lekker en door iedereen gesmaakt.
Het leek wel een Thais restaurant, want een zestal echtgenotes hadden ondertussen hun benen onder tafel geschoven en waren ook vol lof over hun menu. Nog een lange tijd werd er gedronken en plezier gemaakt.
Bob en Chris hebben weer een jaar lang de tijd om hetzelfde te organiseren, en dat zal wel lukken zeker.