Het was weer een onvergetelijke editie van de jaarlijkse seniorendag. Alain Sohie kroop in zijn pen en schreef er een schitterend verslag over.
Uitzonderlijk dit jaar mogen de lezers kiezen welke titel zij verkiezen.
Titel A: voor de “zoveelste “ keer schitterend weer met de senioren dag.
Titel B: De aanwezigheid van Anciens en verloren zonen tilt de senioren dag naar een hoger niveau.
Meteorologen, weerkundigen en specialisten van het weer voorspellen het: de aarde is aan ’t opwarmen. Er wordt een verhoging van de temperatuur op aarde verwacht met 1,5 graden Celsius en misschien nog wel meer. Ons zal het een zorg wezen, want al jaren lang stijgt de temperatuur met een paar graden als “de dag” eraan komt.
En inderdaad, jullie kunnen het al raden, maar de dag waarvan sprake is niets minder dan de alom gekende ,overal geprezen en super gewaardeerde senioren dag, beter gekend als de toporganisatie van de Jonge Wingerd die er staat aan te komen.
De spelers hun bloed stijgt als van zelfsprekend met een paar graden door de zenuwachtigheid omtrent de vraag: is er wel nog een plaatske vrij?
Ben ik wel goed genoeg om mij te meten met mijn ploeggenoten, met de top 20 van de veteranen. De wedstrijden die we dit jaar speelden leerden ons dat we allen ongeveer van hetzelfde niveau zijn, zeg maar allen iets te zwak om een ploegoverwinning te verwezenlijken.
En daarom is die dag zo belangrijk. Daarom moet die dag behouden blijven. De weerman mag het dan nog anders voorspeld hebben, maar ’t zal niet helpen.
Op de senioren dag is het altijd goed weer, schijnt de zon altijd.
En op dit evenement is er echt een kans om nog eens te winnen. De tornooien op de Jonge Wingerd , en een week later in Panorama, leerden ons dat we er eigenlijk niet aan te pas komen. Meer en meer horen wij uit de mond van de spelers dat we gewoon te oud zijn, dat we in snelheid gepakt worden en dat we beter onder ons wat verder boeren en dan liefst nog met dubbelspel.
Wekelijks gebeurt dat ook wel, maar een training ( ik vind geen ander positief woord om die activiteit te beschrijven ) kan je het niet noemen, wetend dat 20 minuten voor het einde van ons uur, die lekkere pint al klaar staat . Maar om te compenseren starten we dan wel iets later.Alain, wat ben je negatief dit jaar . Waar is die humor naartoe die steeds als een waterval uit je pen vloeit en waarop we elk jaar opnieuw nieuwsgierig zitten te wachten ( dat hoop ik tenminste )
We voelen ons oud, traag en onze spieren kunnen niet meer mee. En we vragen ons af wat die veteranen van Pano doen om er zo jong uit te zien op de baan. Neem nu die Italianen van Pano .Die lijken niet te verouderen. Ma come mai .Luigi, Pasquale e altri mi sembrano giovanni come 20 anni fa.
Van onze ganse groep veteranen nemen er een stuk of vijf deel aan de tornooien. Is niet veel, maar de rest is letterlijk ook “stuk”; Pasquale daarentegen doorloopt het tornooi als een jonge hinde, en kan achteraf met een dikke smile een dikke omslag gaan ophalen bij de tornooileiding. . Je zou voor minder nog eens voluit gaan op de court.
En het zijn niet alleen de Italianen die er zo fit bijlopen. Er zijn daar Grieken, Duitsers en Hollanders en Denen die ons bang maken als we nog maar de loting gezien hebben… En wij hebben 1 Engelsman met drie knappe dochters en een kapitein die af en toe ( als er niet genoeg zijn ) eens mag meespelen met de ploeg van Pano.
Over de accommodatie kunnen we nu zeker niet meer klagen. Drie buitenvelden , badend in de zon en zo mooi als de” court central” in Parijs en belangrijk: dicht bij de kantine ( of zeggen we toch maar restaurant ).; De 3 overdekte terreinen bieden meer dan genoeg trainingsmogelijkheden aan de gepensioneerden . Ik spreek over de 60-plusses onder ons , maar de betere jongeren, net zoals de minder goeie, weten blijkbaar niet dat er in ’t weekend ook mag gespeeld worden .
Uit nieuwsgierigheid heb ik de veldbezetting eens nagagaan en het resultaat was verbijsterend: zowel zaterdag als zondag was er telkens slechts 1 reservatie. Inderdaad, ik was het .Schrijven en tekenen doe ik niet in ‘t weekend .
Oh ja, wat nieuw is, is altijd leuk. En dan heb k het over de padel. Blijkbaar vinden velen dat zo fijn, dat ze er niet weg te slaan zijn, en misschien verrassend, maar ook 65-plussers staan wekelijks aan te schuiven om een padelleke te spelen. En als ze zo blijven oefenen zal hun spel snel genoeg stijgen naar een beter niveau en kunnen ze volgend jaar de krachtmeting aangaan met die van de Pano. Gerard, jos, Martin, Yves, Eddy en Gert.
Jullie slagen er in om wekelijks een partijtje padel en een uur of twee tennis te combineren. En niet zo maar wat voor de lol, nee, de vooruitgang gemaakt in padel is spectaculair. Dat mocht ik zelf ondervinden toen ik uitgenodigd werd om eens mee te spelen. Weer eens werd duidelijk bewezen dat oefening kunst baart. En nog een goed berichtje: deze week voor onze senioren dag werden heel wat veteranen gespot in de hal. Iedereen is duidelijk zinnens om een goed figuur te slaan op deze ontmoeting. Niemand wil slecht presteren, laat staan afgaan.
Ik ben benieuwd.
9 uur deze morgen. En geloof het of niet, maar alle 21 deelnemers aan de ontmoeting zijn aanwezig. 21, is dat dan zo ideaal want volgens mij niet deelbaar door vier. Maar de organisatoren en ook kok voor 1 dag Chris en Bob hadden dat goed geregeld. Bob en Chris zouden elk 1 partij passen en voor die derde afvaller stelde ik me met veel plezier kandidaat
Bij die 21 zaten er toch een paar nieuwkomers die het vermelden waard zijn. Een nieuwkomer op ‘tornooi maar al jaren sterk spelend is Mark Velle. Wees maar gerust, hij zal zijn ‘vel’ wel redden. En wetend dat hij zo vlot tanden kan trekken, hij zal dan ook wel zijn plan kunnen trekken.
Terug van weggeweest, Eddy Rooms. Nu hij opa is voelt hij zich een echte senior! En die lange tochten met de kinderkoets hebben van hem een sterke fysieke speler gemaakt.
Rudy Kumps slaat al eens een editie over, maar slaat ook al eens over het balleke.
De verrassing van het deelnemersveld is zeker Martin Vasteravondts. Hij loopt over het terrein van links naar rechts met een snelheid en een vaardigheid zoals hij zijn bus door de R. Lauwers stuurt.
De grootste verrassing was toch de terugkeer naar de tennissport van Guy Smets. Guy had namelijk gekozen voor de fiets, ik vond dat vooral verlies (gewichtsverlies).Met zijn fluwelen baltoets kan hij zelfs Yvan Boels overtreffen
Zo ver is het echter niet gekomen want nog geen uurtje later viel Guy uit met een afgescheurde Achillespees. Wat een start van deze prachtige dag. Maar er viel nog een wereldschokkende gebeurtenis te beleven. De eerste wedstrijd van de dag, en op center court, stond , de nummer 1 van de plaatsingslijst , niemand minder dan Chris ( vandaag ook nog 3-sterren kok ) samen met Marc geprogrammeerd . Hun tegenstrevers Ghislain ”kapotte knie” Demunter en zijn partner Alain ”de schrijver”, ik dus.
Spannender kon de wedstrijd niet zijn want na een uurtje spelen stond de score op 6 – 6 en 40 gelijk. Pas de 4de wedstrijdbal was de goeie. Ghislain super blij en Chris snel de keuken in, want vandaag was hij met de kleine ballekens beter.
De wedstrijdjes volgden elkaar op aan een vlot tempo. Wie won was niet belangrijk, maar 1 tegenstander bleek voor iedereen te sterk: de zon!
Heel even werd er aan gedacht om de derde ronde maar beter niet te spelen, maar de spelbeleving was zo groot dat iedereen zijn laatste matchke er met veel plezier afwerkte. Proficiat aan alle veteranen.
Er werd nog wel wat nagepraat over koetjes en kalfjes.
Zo vernam ik ook dat er bij deze groep heel veel muzikaal talent aanwezig is .Hoor ik daar plannen om een muziekgroepje op te richten.
IK heb al een naam bedacht: de Jonge Swingerds.
Veel tijd om te dagdromen was er niet want Chris en Bob waren al begonnen met het serveren van de zelfgemaakte Volovent .
De geserveerde borden, met mooie frietjes overgoten zagen er prachtig uit een super lekker op de koop toe.
U ziet het, het was weer eens een top senioren dag.
Voor een jaar zit mijn job erop. Ik denk al vooruit.
Waarover ga ik volgend jaar weer lullen?
